Oprócz swojego piękna i znaczenia kulturowego, Paryż – stolica Francji ma bogatą historię. Niektóre z kluczowych wydarzeń tego miasta to Rewolucja Francuska, Komuna Francuska i reżim Vichy. Możesz przeczytać o tych wydarzeniach i więcej w tym artykule.
Place de la Concorde
Położony pomiędzy Ogrodami Tuileries i Musee du Louvre, Place de la Concorde jest jednym z największych placów w stolicy Francji. Posiada dwie monumentalne fontanny oraz liczący 3000 lat egipski Obelisk. Na placu znajduje się również stacja metra Concorde, która jest uważana za jedną z najpiękniejszych stacji metra w Paryżu.
Place de la Concorde jest głównym placem publicznym w Paryżu i znajduje się pomiędzy Polami Elizejskimi a Musee du Louvre. Plac jest otoczony przez dwa wspaniałe budynki, Hotel de Crillon i Hotel de la Marine.
Hotel de Crillon został zbudowany na początku XIX wieku jako biuro rządowe, a następnie przekształcony w luksusowy pięciogwiazdkowy hotel. Podczas II wojny światowej hotel został zajęty przez wojska niemieckie. Dziś hotel jest popularną atrakcją turystyczną. Hotel położony jest po zachodniej stronie Place de la Concorde.
Fontanna na placu Place de la Concorde symbolizuje morskiego ducha Francji. Jej projekt przedstawia ryby i muszle. Na placu znajduje się również egipski Obelisk, najstarszy zabytek w Paryżu.
Plac znany jest również z gilotyny, która została wzniesiona w 1792 roku. Tysiące ludzi zostało tu straconych podczas rewolucji francuskiej. Niektóre z ofiar to Charlotte Corday, Madame du Barry i Georges Danton. Terror został ostatecznie zakończony, gdy Maximilien Robespierre został zamordowany w lipcu 1794 roku.
Okres renesansu francuskiego
Znany jako stolica Francji, Paryż ma bogatą historię sięgającą 2000 lat wstecz. Chociaż miasto doświadczyło wielu zakłóceń, wyrosło na ważne centrum handlowe. Miasto słynie również ze swojej sztuki i kultury.
Pierwsze osady w Paryżu pochodzą z III wieku p.n.e., kiedy to społeczność Celtów osiedliła się w rejonie Ile de la Cite. Osada ta została później otoczona wałami i murami obronnymi.
Najwcześniejszym mostem w Paryżu jest Pont Neuf. Zbudowany pod koniec XV wieku most ten przecina lewy i prawy brzeg Sekwany. Powstał on w wyniku zasypania dwóch małych wysepek. Most jest nadal najstarszym tego typu obiektem przecinającym Sekwanę.
Kolejny ważny okres w rozwoju Paryża przypadł na czasy panowania króla Henryka IV. W tym czasie renesans osiągnął swoje apogeum. W tym okresie wybudowano dwa chwalebne kościoły: St-Eustache i St-Etienne du Mont.
Paryskie uniwersytety były magnesem dla wielu intelektualistów, w tym Erazma i Jana Kalwina. Do Europy sprowadzono prasę drukarską, a Paryż stał się centrum debaty. Kawiarnie w Palais Royal były gorącym miejscem debat politycznych. Kafejki były szczególnie popularne z powodu nowego napoju zwanego kawą.
W XVI wieku Paryż był dobrze prosperującym centrum handlowym. Był również popularnym kurortem dla turystów. Był ośrodkiem sztuki i literatury. Ruch oświeceniowy przyniósł do Paryża logikę i rozum. Pomógł on stworzyć intelektualne ramy rewolucji amerykańskiej.
Reżim Vichy
Podczas II wojny światowej Paryż – stolica Francji – był centrum reżimu kolaboranckiego rządu. Znany jako reżim Vichy, rząd został utworzony w lipcu 1940 roku pod kierownictwem marszałka Philippe’a Petaina.
Reżim Vichy został utworzony jako narzędzie kolaboracyjne przejęcia Francji przez nazistów. Marszałek Petain pełnił funkcję premiera rządu Vichy. Jego rząd rozciągał się na większość Francji metropolitalnej oraz francuski protektorat w Tunezji i Maroku. Został uznany przez kilka głównych mocarstw alianckich.
Reżim Vichy miał swój własny autorytarny program. Zakazał Żydom bankowości, nauczania i większości urzędów publicznych. Zakazano im również służby wojskowej. Obowiązywała również godzina policyjna. Byli zobowiązani do jazdy tylko w ostatnim wagonie paryskiego metra. Rząd był również znany z konfiskowania radioodbiorników z żydowskich domów.
Petain mianował Pierre’a Lavala swoim wiceprezydentem. Laval twierdził, że demokracja została pokonana w czasie wojny i że konieczny jest nowy, autorytarny reżim. W rzeczywistości miał nadzieję na osłabienie korzeni francuskiego republikanizmu.
Rząd Vichy wprowadził również szereg ustaw rasistowskich. Ponadto rząd francuski zaczął współpracować z niemieckimi deportacjami. Jego policja nękała każdego, kto stawiał opór. Kilku urzędników Vichy uczestniczyło w deportacji Żydów do nazistowskich obozów koncentracyjnych.
Reżim Vichy zastąpił również tradycyjne francuskie motto „Praca / Rodzina / Ojczyzna” hasłem „Państwo Francuskie”. Francuskie Zgromadzenie Narodowe oficjalnie oddało nowy reżim Vichy pod kierownictwo marszałka Henri Philippe Petaina.
Komuna
Podczas rewolucji francuskiej w 1789 roku Komuna Paryska stała się symbolem heroicznego oporu przeciwko siłom imperialnym II Cesarstwa Francuskiego. Była testem siły tradycyjnych koncepcji politycznych. W rzeczywistości Komuna Paryska jest prawdziwą pamięcią światową. Do dziś świętują ją anarchiści i marksistowscy socjaliści.
Utworzono „Radę Komunalną”, która miała rządzić miastem. Rada ta liczyła 92 członków, w tym fachowców, wykwalifikowanych robotników, reformatorskich republikanów i różnego rodzaju socjalistów. Składała się z deputowanych z sześćdziesięciu dzielnic Paryża. Oczekiwano, że będzie ona pełnić funkcje wykonawcze i wojskowe.
Jedną z najważniejszych cech Komuny Paryskiej było postawienie na socjaldemokrację. Obejmowała ona prawo wyborcze dla kobiet, samorządność robotników oraz rozdział kościoła od państwa. Komuna promowała również spółdzielnie produkcyjne.
Komuna Paryska miała również na celu ustanowienie republiki społecznej poprzez przedstawienie radykalnego programu społecznego. Komuna Paryska stała się punktem zbornym dla klas niższych i ich zwolenników. Spotykali się na bulwarach i w kawiarniach, aby dyskutować o swoich problemach.
Podczas Komuny ustalono cenę chleba. W miejscowościach działały też liczne organizacje doraźne, których celem było zaspokojenie potrzeb społecznych. Do Komuny Paryskiej należał również sierociniec w XXe arrondissement.
Do Komuny Paryskiej należał również zakaz pracy nocnej w piekarniach oraz wprowadzenie moratorium na czynsze. W IIIe arrondissement funkcjonował także system bezpłatnych szkół.
Masakra w dniu św. Bartłomieja
Pod koniec XVI wieku Francję wyniszczały wojny religijne. Jednym z najkrwawszych incydentów była masakra w dzień św. Bartłomieja. Ta brutalna masakra pochłonęła życie nawet 10 000 hugenotów. Zmieniła ona bieg historii Francji. Była też punktem zwrotnym w ówczesnych wojnach religijnych.
Katolicy byli motywowani do zabicia hugenotów przez rodzinną wendetę. Rodzina Guise wynajęła hugenockiego szlachcica Gasparda de Coligny do zabicia księcia Francois de Guise dziewięć lat wcześniej. Karol IX i Katarzyna de Medici obawiali się wpływu Coligny’ego na ich syna. Zatwierdzili spisek mający na celu zamordowanie Coligny’ego.
Kiedy francuscy katolicy dowiedzieli się o planie, zaatakowali twierdze hugenotów. Hugenotów zabijano na wiele przerażających sposobów. Katolicy wywlekali ciała na ulice. Niektórzy protestanci postrzegali masakrę jako sąd Boży. Inni uważali ją za wynik spisku francuskiego dworu.
Historycy debatowali nad przyczynami masakry w Dzień Świętego Bartłomieja. Henri Martin, na przykład, twierdził, że masakra nie została dokonana z premedytacją. Henri Martin argumentował również, że francuski dwór nie ponosi winy.
Przemoc była szczególnie szkodliwa dla francuskiej sprawy protestanckiej. Hugenoci porzucili zasadę Jana Kalwina o posłuszeństwie wobec sędziego cywilnego. Nie byli już w stanie się bronić.
W wyniku przemocy monarchia francuska została osłabiona. Po masakrze tysiące protestantów uciekło z królestwa do Genewy lub Londynu.
Rewolucja francuska
Podczas rewolucji francuskiej Paryż – stolica Francji – był polem bitwy. W mieście wybuchło kilka powstań. Doszło też do strajku generalnego, który wzbudził niepokój o stan francuskich instytucji.
Podczas rewolucji monarchia została zastąpiona nową konstytucją. Król Ludwik XVI zatwierdził pierwszą pisemną konstytucję w 1791 roku. Nowa konstytucja dawała władzę wykonawczą Dyrektoriatowi. Nie została ona jednak zaakceptowana przez ugrupowania monarchiczne.
Zgromadzenie Narodowe próbowało utrzymać porządek w Paryżu. Uchwalili oni szereg ustaw, które miały zapewnić stabilność. Jednak wybrani deputowani Estates General twierdzili, że mówią w imieniu całej ludności. Wezwali również do zjednoczenia Pierwszego i Drugiego Estates.
Po rewolucji Paryż został odbudowany. Miasto stało się największym miastem w Europie Zachodniej. Jego liczba ludności wynosiła ponad milion. Jednak niektóre obszary miasta nie były poprawiane od setek lat. Nędza, która towarzyszyła industrializacji, przyniosła nieszczęście.
Po rewolucji Paryż stał się centrum artystycznej awangardy. W kolejnych wiekach miasto nadal rosło i rozwijało się. Jego osiągnięcia artystyczne znajdowały odzwierciedlenie w architekturze. Ponadto bogactwo, które pochodziło z imperialnych wyczynów Napoleona I, znalazło odzwierciedlenie w architekturze Paryża.
Nowy rząd dążył do modernizacji miasta. Miasto zostało zabudowane budynkami w stylu neoklasycznym, który przypominał imperialny Rzym. Przebudowano je także, wprowadzając oświetlenie gazowe i wodociągi.